SONA mo, SONA ko. :)

Ang old-aged computer namin dito sa bahay, na-reformat na naman.
Lahat ng files inalis ng pinsan ko.
Lumuha man ako ng bato, wala na akong nagawa dahil huli na ang lahat nang maalala ko na may mga piktyurs pala ako na dapat eh pina-back-up-an ko gaya noong nagpunta kami sa Bolinao (kung saan tinira kami ng mga kritiko namin. argh) at 'yung high school reunion namin.
Pero naisip ko na-upload ko naman sa Friendster 'yun kaso yung mga piktyurs namin ni Mahal ko, tinabi ko dito sa PC para ipa-print, kaso wala na.
Naubos na.... Huhuhu.

****************************************************

Nanood ako ng SONA ni GMA kanina. Okay naman, at naniwala naman ako sa mga pinagsasabi niya kaya lang ang hindi ko maintindihan eh kung bakit parang bawat pagtatapos niya sa isang statement eh naghihintay siya ng masigabong palakpakan mula sa mga audience. Naluka ako kanina noong may milliseconds na huminto siya at nakalimutan ata pumalakpak ng audience, pero naka-palakpak din sila.

Kung ako ang tatanungin, totoo yung mga sinabi niya gaya sa Skills Development Program ng TESDA, pagpapatayo ng SCTEX at ano pa nga ba?????? Yun lang naalala ko na magandang nagawa niya eh. Eh kasi naman yung GNP, GDP at kung ano-ano pang tungkol sa pera at ekonomiya niyang sinabi eh alam ko na na pwedeng dayain noong high school pa ako, at teacher ko mismo ang nagsabi sa amin niyan. Hindi ko lang alam kung sino sa teacher ko at kay GMA ang nagsasabi ng totoo.

Sabi pa ni Gloria kanina, pinagtuunan daw niya ng pansin ang edukasyon dahil minsan siyang naging teacher. Ang masasabi ko naman kung talagang na-absorb mo ang essence ng pagiging guro, siguro alam mo na kailangan mo ng aprubahan ang PhP 19,000 bilang starting salary ng mga teachers, kaysa naman turuan mo ang mga Pilipino para i-export sa iba't-ibang bansa gaya ng mga nurses, engineers at physical therapists.

Oo nga't walang maibibigay na milyun-milyong dolyar ang mga guro, pero siguro naman sapat na ang tamang pa-suweldo sa mga guro na kabayaran sa pagtataya ng mga buhay nila sa panganib tuwing eleksyon, sa pagbili nila ng sariling chalk at manila paper na gagamitin sa classroom, sa paghahati nila ng baon niya sa estudyante niya na walang baon, sa pagbili niya ng paninda ng mga co-teachers niya at ng magulang ng mga estudyante niya kahit hindi naman niya ito kailangan.

Oo nga't hindi perpekto ang mga guro. May nagtitinda ng espasol, longanisa, Avon, Triumph, Natasha at kung anu-ano pa, pero biktima lang din sila ng sistema na mula sa itaas.
Ano nga bang magagawa ng isang bagong saltang teacher na puno ng ideyalismo kung tataliwas siya sa sistema, kung kapalit nito ay ang hindi nila pagkuha ng sweldo mula sa Superintendent?

Naalala ko tuloy 'yung pinabasang akda sa aming Philippine Lit., The Visitation of the Gods ni Gilda Cordero-Fernando, inis na inis ako sa prof. ko tuwing tatanungin niya ako kung ano ba ang mensahe ng istorya, sabi ko simple lang naman po, sinasalamin po ng akda ang sistema ng edukasyon sa bansa. Hindi siya na-kuntento, ang sabi niya kasi, halos ka-pareho daw namin yung bida sa akda,idealistic.

Sa huli, naintindihan ko kung bakit hindi siya nakuntento sa sagot ko, hindi ko lubos na naunawaan yung wakas: Noong sumama ang bidang guro sa picture taking at todo-ngiti pa. Parang hinayaan na din niyang mamatay ang idealismo sa kanya.

Hinayaan na niyang lamunin siya ng bulok na sistema na dapat sana'y babaguhin niya.

hindi ako bitter. :D

Sabi ng adviser ko magsulat daw ako ng higit sa mga personal na karanasan ko at pagiging sawi ko sa buhay. Eniwey, isang malaking hamon sa akin 'yun dahil hindi naman talaga ako mahilig magsulat tungkol sa kung ano-anong bagay gaya ng SONA ni Gloria na guni-guni lang ata niya yung mga pinagsasasabi niya o yung tungkol sa walang katapusang demanda at kontra demanda ni Anabill at Risard. Mas gugustuhin ko pang panoorin si Aling Dionisia at masilaw sa makikinang niyang alahas na binili ni Manny sa Las Bigas.

Ewan ko ba. Mahirap kasi atang makialam sa mga bagay-bagay. Nakaka-frustrate kasi kung saan ka lulugar, hindi mo alam kung kailan ka ba tititgil sa pagiging "bata" at kung kailan ka mag-uumpisang maging "matanda". Kapag ba bente ka na? Kapag naka-gradweyt ka ng kolehiyo o kapag may trabaho ka na at nagbabayad ka na ng buwis sa gobyerno?


Sa kabilang banda, mahirap ang hindi makialam at hayaan mo na lang na mangyari ang mga bagay-bagay na wala ka man lang ginagawa bukod sa paglalaro ng DOTA, pagte-text, panonood sa YouTube at pagdo-download sa Limewire. Kasi tatlo o limang taon mula ngayon, ako na ang responsable sa sarili kong buhay, wala ng baon linggo-linggo, wala ng perks gaya ng bagong damit, shopping ng sapatos at libreng kain sa Jollibee basta ni-request ng mga pamangkin ko. AT ayokong sisihin ang sarili ko sa mga bagay na ginawa ko sana kapag dumating ang araw na iyon.

********************************************************

Tinanong ko ang isa sa mga mentors ko kanina kung tama ba 'yung ginawa ko na hindi pagsali sa pagsulat ng sanaysay sa college namin. Tinanong niya kung bakit nga daw ba ako hindi sumali, sabi ko naman: Tinamad ako, tsaka inaway ako ni Don noon. Eh kasi naisip ko po yung mga sinasabi ng mga tao sa akin na lagi na lang ako, na lahat na ng pwedeng kuhanin, kinuha ko na. In short, suwapangerz akira.

Tapos sabi niya, eh ano daw magagawa nila eh sa magaling ako. (Naluka naman ako sa reaction niya at pumalakpak ng bonggang-bongga ang tenga ko.) Tapos sabi ko ulit, eh kasi po feeling ko kaya ayaw nila sa akin kasi nga daw po ganun ako, parang wala ng bukas sa pagsali sa kung saan-saan.

Tapos sabi niya ulit "Anak, wag mong iisipin yung sinasabi ng iba wag kang matakot sa kanila. Dapat mas matakot ka sa sarili mo kasi oras na hindi ka naniwala sa sarili mo, mas nakakatakot 'yun."

***********************************

I will not go down to your level nor try to please you.

So please never miss a chance to keep your mouth shut.

I definitely know what I am doing, so stay away from my business because I am staying away from yours.

10 bagay na natutunan ko sa umpisa ng huling taon ng pagiging tinedyer ko.

Ang haba ng title daba. Ganun talaga.

1. Walang mawawala kung ngingiti.
..pero dapat yung totoong ngiti ha, at sa mga totoong tao LAMANG. :)

2. Hindi lahat ng bagay, makukuha mo.
..kasi may mga mang-aagaw, tsaka mawawalan ng thrill ang buhay kapag lahat nakukuha mo, at kadalasan maraming tao ang mag-iisip na swapang ka kahit hindi naman. Pero ayos lang, kasi hindi naman kabawasan sa pagiging tao mo kapag hindi mo nakuha lahat, kasi nga TAO ka, hindi ka perpekto.

3. Hindi masamang magkamali, madapa at mabigo.
..dahil matututo kang pahalagahan ang mga simpleng bagay sa mundo gaya ng lakas ng pagtawa sa isang joke sa oras na bigong-bigo ka, dahil makikilala mo ang mga taong sasamahan ka sa taas at sasaluhin ka sa baba, dahil malalaman mo na ang mundo ay hindi laging masaya, makulay at may happy meal at laruang kasama, minsan kailangan masaktan, umiyak at makuntento sa kung ano ang meron at pahalagahan ito to the highest level. Dahil sa bawat pagkakamali, pagdapa at pagka-bigo, mas makikilala mo ang sarili mo, mas malalaman mo kung ano ang kaya mong gawin at magagawa mo ang mga bagay na hindi mo inakalang makakaya mo.


4. Tao lang tayo, hindi superhero.
..akala ko kasi dati kaya ko lahat, tapos masaya na pero hindi ganun, sobrang hindi. Maaaring nakayanan mong tumawid sa alambre, kumain ng pitong kilong siling labuyo at maglaslas ng pulso ng limang beses pero tao ka pa din. May karapatan kang magkamali, lumuha kung kinakailangan at aminin sa sarili mo na pumalpak ka, syempre dapat din i-redeem ang sarili agad para naman hindi obvious na affected ka ng bonggang-bongga sa mga nangyari. Move on!


5. Mahalin ang sarili palagi!
..hindi kailangang magpaka-emo kasi dapat mahalin muna ang sarili ng bonggang-bongga, gawin mo lahat ng bagay na nagpapasaya sa'yo at yung mga bagay na ikagaganda mo, dahil kapag nagawa mo 'yun, tsaka mo pa lang pwedeng sabihin na handa kang magmahal ng isang tao na hindi magpupuno sa pagkukulang mo at kukumpleto sa'yo subali't isang tao na magmamahal sa buong pagkatao mo ng buong-buo, walang labis, walang kulang.

6. Maraming tao ang dadaan upang manatili at umalis ulit.
..hindi gaya noong high school na solid ang barkadahan, na kumpleto ang tropa sa bawat lakad, joyride at trip, habang tumatandaerz ay madalang na ang mga taong makikilala at ituturing kang kaibigan kahit mabaho ang paa mo o malakas kang mag-hilik, pero masuwerte ka kapag nakakita ka ng ganun kaya gawin mo ang lahat para manatili sila.

7. Walang masama sa pagpapakita kung sino ka talaga.
..dahil doon mo makikilala kung sino ang mga taong tatanggapin at mamahalin ka nang walang hinihinging kapalit.

8. Kaya mong magbago.
..hindi para kanino man kundi para sa sarili mo. Mas masarap sa pakiramdam apag alam mong nabago ka ng mga pangyayari at naging mas tao ka.

9. Sumubok ng mga bagong bagay.
..para hindi boring ang buhay at mas matuto.

10. Live with no regrets.
..naks, English..dahil ang mga bagay na naganap na ay ginusto natin at minsan tayong napasaya.

twists and turns

It's been a while since I've updated my blog, school's really eating my time, my emotions and everything else.

Last week seemed to be the longest and agonizing week in school since college.

Emotions bursted, tears fell and feelings were hurt.

A melodramatic twist in the smooth-sailing adventure called college.

Election is really, really tough. At the very last moment, our standard bearer backed-out and malicious leaflets against the Student Council spread like wildfire, avery good political tactic, right?

I overreacted and thought the Meeting de Avance is a chance so I could justify our actions and hopefully make the students aware that every peso that they have paid have gone a good, long way and not like what the other party is claiming.

I was so confident that I forgot that my voice was actually shaking and as a defense, I tried to louden my voice. Then all of a sudden, I felt really, really weak. I want to give up, go down that stage and let everything just pass me by. But looking to the eyes of our dear advisers, I decided to go on and tell the truth to the students, but they seemed to be too deaf to hear and too cynic to believe.

And lo and behold, I lost the elections the next day and it was game-over.

I was hurt but I didn't cry because I lost. Losing is inevitable and I tried to absorb the fact that when a door closes, a window will open and that there is nothing to cry about because what we have done to the college is incomparable and invaluable, maybe it has just to end there.

That afternoon, I was in my usual mood when Ma'am Jen, our prof. in Assessment II asked if I won, I shook my head and she asked why. I honestly don't know Ma'am, I replied. And then, she said her piece. "Alam niyo class, I really admire these students. Kasi kung titingnan niyo yung mga dating SC, talagang nakita ko na may nagawa sila sa college, lalo na sa inyo, nung enrolment nyo, isang linggo silang nakaupo, nagre-resibo kahit pa sabihin niyo na pinapa-meryenda sila eh wala namang sinusweldo mula sa college yang mga 'yan.

Service lang talaga.

At in fairness to them, madami silang nagawag pagbabago. Siguro iisipin niyo hindi ko dapat sinasabi ito kasi faculty ako pero nariinig ko kasi yung mga pangyayari noong Meeting de Avance, hindi talaga naging tama kasi kung naghahanap kayo ng perpektong lider, wala nun eh.

Kung tayo nga hindi perpekto, sila pa kaya?
At oo, may lapses sila, pero hindi maiiwasan 'yun kaya wala tayong karapatan na magsabi ng hindi magagandang salita sa kanila lalo na kung wala kang nagawang maganda at mabuti sa college.

At kung may nakita kang mali, dapat sana ginawan mo ng paraan sa sarili mo para maitama ito at hindi mo lang isisisi sa mga nakaupo lahat ng nangyayari.

Ang problema kasi sa atin, we fail to appreciate the good things, pero kapag hindi na maganda ang mga nangayayari, doon natin nakikita yung mga pagkakamali.

Kaya nga kung wala kang naitulong na maganda sa college at wala kang alam sa mga nangyayari, wag ka na lang magsalita."

Tears fell unconsciously and I was crying really hard for the very touching and comforting words from someone whom I would just casually greet "Good Morning" whenever I see her walking to her office.

And more than any pain that time, I cried because of happiness.
I cried because someone who I never imagined would say those very words actually did, and it just means so much to me, more than losing.

We filed a protest that day, and exchange of words between the electoral board chairman which happens to be my senior in Educator went really far. Our dean called both parties today to settle issues and what seems to be a clash between the two parties ended with tears, forgiveness and love.

Going through all these is not easy.
Friendships were tainted.
Relationships were broken.
Emotions flared.

Through it all, I have known myself better, I have loved myself a little bit more, I have known who my real friends are and I have known how to forgive and say sorry to the people that I have hurt. It is about time to rebuild the broken friendships, to mend broken relationships and forget the emotions for the benefit of a thousand more.

And just like what my advisers have told me, "Siguro hindi lang sa SC makakapag-lingkod. Malay niyo, maging mayor kayo. At alam naman natin yung totoo diba. Naging magandang training din ang SC sa inyo, sana madami kayong natutunan sa mga nangyari, basta lagi nitong tatandaan mga anak, nandito lang kami para suportahan kayo sa lahat. "

Iisipin ko na lang maganda ako. :)