Matagal na din akong hindi nakapag-post ng blog entry sapagkat naging lubhang busy ako sa pag pa-Farmville at pag-ma-manage ng cafe ko sa Cafe World. O tama na muna. Serious 'tong post ko na 'to.
Noong kasalukuyang nananalasa si Ondoy sa Pilipinas, nagmamaganda ako sa Palayan- hindi napigilan ni Ondoy ang pagpunta ko sa camping, ewan ko ba kung bakit kahit napaka-lakas ng hangin noon eh hindi ko mapigilan ang sarili ko.
Siguro dahil na-miss ko ang buhay ko dati- 'yung tipong pinapahirapan 'yung sarili at titingnan kung kaya ko bang tumagal ng walang kuryente, tubig, banyo, kama, internet at kung anu-anong perks ng mga masuswerteng kabataan.
Alas diyes ng gabi.
May natanggap akong text message, under state of calamity daw ang Nueva Ecija. Nagulat ako kasi wala namang ulan noon eh, malakas na hangin meron pero chill lang. Buhay pa naman kami at tuloy ang camping kahit walang kuryente.
Kinabukasan, umuwi din kami.. kasi tapos na din 'yung camping, hindi ko akalain na lubog na pala ang NCR noon... at hyped na ang issue kay Ondoy sa TV.
Pero hindi na din ako nagtaka kung bakit lumubog ang Maynila. Kailagan ko pa bang ipaliwanag?
Sa kabila nito, maraming Pilipino ang nagpakita ng bayanihan at kabayanihan.
Lumutang ang pagiging natural na matulungin ng iba sa atin.
At sa isang pambihirang pagkakataon na gaya nito, pinatunayan ng Langit at Kalikasan na walang mayaman o mahirap, na pantay-pantay TAYO- na TAYO mismo ang gumagawa ng social classes para sa ikaaangat o ikabababa natin.
Pero nakakalungkot din isipin na lumutang din ang isa sa pinakamalaking problema nating mga Pinoy- ang kawalan ng disiplina.
Nasa front page ng isang pahayagan ang tatlong lalaking nag-aagawan sa isang kahon ng relief goods na tila ba wala silang makukuha pa- hindi ko sila masisisi kasi wala ako sa posisyon nila, pero hindi naman siguro tama na habang pinipilit kang tulungan ng ibang tao eh ikaw mismo naglalagay sa sarili mo sa kapahamakan.
Minsan, kahit gaano natin ka-gusto ang isang bagay, kahit nawawalan ka na ng pag-asa na malampasan lahat ng problema, isang bagay lang ang kailangan natin- pananampalataya.
Dahil sa "hype" na ginawa ng media, tila nakalimutan na din natin ang iba nating kapatid, nakalimutan natin na hindi ang Maynila lang ang Pilipinas.
Naaalala mo pa ba yung mga pamilyang hindi pa man nakakabangon sa Botolan, Zambales ay hinagupit na naman ni Ondoy?
Naalala ko tuloy ang isang organisasyon dito sa probinsiya na nag-aanyaya ng mga volunteers sa Martes para tumulong sa relief operations sa Maynila.
Ironic na sa Maynila pupunta samantalang may mga nasalanta din dito sa mismong probinsiya namin at lalo na sa ka-rehiyon namin na Zambales... puwede naman na dito muna mag-reach out diba?
Sa ika-5 ng Oktubre, Lunes ay ang selebrasyon para sa Araw ng mga Guro.
Isang pagbati ng pasasalamat sa lahat ng gurong nagtiyagang turuan ang estudyanteng gaya ko, gayundin sa mga "gurong" hindi nagtiyagang turuan ang estudyanteng gaya ko...
....lalo na sa teacher ko ng Math noong Elementary... dahil sa mga banat mo, natakot akong magtanong at naalala ko pa noong pinasagutan mo yung textbook, nanghula ako kung paano mag-round-off ng numbers.
Sa mga guro ko noong high school na tinuruan ako na wag nang mag-inarte pa kung alam kong kaya ko...
...na ang buhay estudyante ay hindi nakakulong sa mga libro, notebook, blackboard at chalk kundi maging sa kapwa mo at sa kapaligiran mo.
... na hindi mahalaga kung isang kilo ang medal mo sa bahay basta lumaki ka ng normal at masaya at wala kag attitude (digs?)
... na mas magandang hangarin ang masaya at simpleng buhay kaysa sa limpak-limpak na salapi at ugaling hindi maganda.
....na walang thrill ang buhay kung hindi mo icha-challege ang sarili mo.
...na hindi mo malalaman kung ano ang kaya mong gawin hanggang hindi mo sinusubukan
at higit sa lahat..
.. na hindi pa katapusan ng mundo kapag hindi ka naligawan ng crush mo! wahahaha.
Gayundin, lubos ang pasasalamat ko sa aking mga guro nitong kolehiyo, na nagturo sa akin ng humility at modesty (naks)
... na hindi mahalaga kung balediktoryan o salutatatoryan ka o ikaw yung teacher's pet noong HS.
... na makikilala ka lang nila kung matalino ka o kung boplaks ka sa klase nila.
... na may mga taong pilit kang hihilahin pababa, pero hindi ka dapat matakot sa sasabihin nila dahil hindi ka naman nila binubuhay at wala kang ginagawang masama sa kanila.
... na kailangang isantabi ang emosyon para sa ikabubuti ng mas marami.
... na ang pagiging lider ay wala sa posisyon o sa pangalan kundi sa mabuti, moral at tamang paggawa.
Siyempre kasama din ang mga guro ko noong Nursery at Kinder, ano ba ang memories ko sa inyo mga Ma'am? Bukod sa pagkabigo ko na malaro yung gusto kong laruan tuwing playtime?
Noong kasalukuyang nananalasa si Ondoy sa Pilipinas, nagmamaganda ako sa Palayan- hindi napigilan ni Ondoy ang pagpunta ko sa camping, ewan ko ba kung bakit kahit napaka-lakas ng hangin noon eh hindi ko mapigilan ang sarili ko.
Siguro dahil na-miss ko ang buhay ko dati- 'yung tipong pinapahirapan 'yung sarili at titingnan kung kaya ko bang tumagal ng walang kuryente, tubig, banyo, kama, internet at kung anu-anong perks ng mga masuswerteng kabataan.
Alas diyes ng gabi.
May natanggap akong text message, under state of calamity daw ang Nueva Ecija. Nagulat ako kasi wala namang ulan noon eh, malakas na hangin meron pero chill lang. Buhay pa naman kami at tuloy ang camping kahit walang kuryente.
Kinabukasan, umuwi din kami.. kasi tapos na din 'yung camping, hindi ko akalain na lubog na pala ang NCR noon... at hyped na ang issue kay Ondoy sa TV.
Pero hindi na din ako nagtaka kung bakit lumubog ang Maynila. Kailagan ko pa bang ipaliwanag?
Sa kabila nito, maraming Pilipino ang nagpakita ng bayanihan at kabayanihan.
Lumutang ang pagiging natural na matulungin ng iba sa atin.
At sa isang pambihirang pagkakataon na gaya nito, pinatunayan ng Langit at Kalikasan na walang mayaman o mahirap, na pantay-pantay TAYO- na TAYO mismo ang gumagawa ng social classes para sa ikaaangat o ikabababa natin.
Pero nakakalungkot din isipin na lumutang din ang isa sa pinakamalaking problema nating mga Pinoy- ang kawalan ng disiplina.
Nasa front page ng isang pahayagan ang tatlong lalaking nag-aagawan sa isang kahon ng relief goods na tila ba wala silang makukuha pa- hindi ko sila masisisi kasi wala ako sa posisyon nila, pero hindi naman siguro tama na habang pinipilit kang tulungan ng ibang tao eh ikaw mismo naglalagay sa sarili mo sa kapahamakan.
Minsan, kahit gaano natin ka-gusto ang isang bagay, kahit nawawalan ka na ng pag-asa na malampasan lahat ng problema, isang bagay lang ang kailangan natin- pananampalataya.
Dahil sa "hype" na ginawa ng media, tila nakalimutan na din natin ang iba nating kapatid, nakalimutan natin na hindi ang Maynila lang ang Pilipinas.
Naaalala mo pa ba yung mga pamilyang hindi pa man nakakabangon sa Botolan, Zambales ay hinagupit na naman ni Ondoy?
Naalala ko tuloy ang isang organisasyon dito sa probinsiya na nag-aanyaya ng mga volunteers sa Martes para tumulong sa relief operations sa Maynila.
Ironic na sa Maynila pupunta samantalang may mga nasalanta din dito sa mismong probinsiya namin at lalo na sa ka-rehiyon namin na Zambales... puwede naman na dito muna mag-reach out diba?
******************************
************************************************
******************************
************************************************
******************************
Sa ika-5 ng Oktubre, Lunes ay ang selebrasyon para sa Araw ng mga Guro.
Isang pagbati ng pasasalamat sa lahat ng gurong nagtiyagang turuan ang estudyanteng gaya ko, gayundin sa mga "gurong" hindi nagtiyagang turuan ang estudyanteng gaya ko...
....lalo na sa teacher ko ng Math noong Elementary... dahil sa mga banat mo, natakot akong magtanong at naalala ko pa noong pinasagutan mo yung textbook, nanghula ako kung paano mag-round-off ng numbers.
Sa mga guro ko noong high school na tinuruan ako na wag nang mag-inarte pa kung alam kong kaya ko...
...na ang buhay estudyante ay hindi nakakulong sa mga libro, notebook, blackboard at chalk kundi maging sa kapwa mo at sa kapaligiran mo.
... na hindi mahalaga kung isang kilo ang medal mo sa bahay basta lumaki ka ng normal at masaya at wala kag attitude (digs?)
... na mas magandang hangarin ang masaya at simpleng buhay kaysa sa limpak-limpak na salapi at ugaling hindi maganda.
....na walang thrill ang buhay kung hindi mo icha-challege ang sarili mo.
...na hindi mo malalaman kung ano ang kaya mong gawin hanggang hindi mo sinusubukan
at higit sa lahat..
.. na hindi pa katapusan ng mundo kapag hindi ka naligawan ng crush mo! wahahaha.
Gayundin, lubos ang pasasalamat ko sa aking mga guro nitong kolehiyo, na nagturo sa akin ng humility at modesty (naks)
... na hindi mahalaga kung balediktoryan o salutatatoryan ka o ikaw yung teacher's pet noong HS.
... na makikilala ka lang nila kung matalino ka o kung boplaks ka sa klase nila.
... na may mga taong pilit kang hihilahin pababa, pero hindi ka dapat matakot sa sasabihin nila dahil hindi ka naman nila binubuhay at wala kang ginagawang masama sa kanila.
... na kailangang isantabi ang emosyon para sa ikabubuti ng mas marami.
... na ang pagiging lider ay wala sa posisyon o sa pangalan kundi sa mabuti, moral at tamang paggawa.
Siyempre kasama din ang mga guro ko noong Nursery at Kinder, ano ba ang memories ko sa inyo mga Ma'am? Bukod sa pagkabigo ko na malaro yung gusto kong laruan tuwing playtime?
Basta, salamat sa lahat ng naging guro ko. Saludo po akong lahat sa inyo! :)
No comments:
Post a Comment