mamang drayberrr.

Gaya ng dati ko nang nasabi, malaking parte ng buhay ko ang pag-bi-biyahe sa mga PUVs simula noong bata pa ako.

Kasama din dito ang mala-pelikulang eksena ng mga aksidente at kung anu-ano pa.

Kanina lang pumunta ako sa isang mall dito sa binahang probinsya namin para makipag-date este bumili pala ng mga kailangan kong gamitin sa demonstration teaching namin.

Siyempre, inaasahan na na marami ang magpupunta sa mall matapos ang paglalambing ni Pepeng sa Pinas, kaya medyo traffic. Ewan ko ba naman sa mga lalake kung bakit mabilis mag-init ang mga ulo pagdating sa pagmamaneho.

Hay naku, nauna mahaba kasi yung jeep na sinasakyan namin, at dahil kasapi sila sa pila ng jeep na pinapayagan ng mall, pribilehiyo sana nila na mauna sa pagpasok dahil dapat makaalis din sila agad sa babaan.

Noong una pa lang, nakasunod na yung jeep namin sa isang itim na sasakyan tapos pilit siyang kina-cut ng isang kotse. So sinisksik ni Manong Drayberr ang jeep niya expecting that the driver of the car will give way... akala ko din ganun gagawin niya kasi kasama niya pa ang misis niya at ang baby niya (hindi tinted ang kotse nila)...pero hindi.. nakipag-gitgitan siya hanggang sa magbanggaan sila.. well hindi ganun kalakas ang impact pero sapat na ýun para ma-activate ang init ng ulo ng nasa kotse.

Binaba niya yung bintana niya and he started cursing like "PI ako nauna eh! Kanina pa 'ko dito. PI!"..

Pagkatapos ng ilang murahan at payabangan, bumaba ako sa jeep.

Ang hindi ko maintindihan eh kung bakit kailangan humantong sa ganun. Kung sana nagbigayan sila, kung sana hindi pinaulanan ng mura ng drayberr ng kotse si Manong na lubos na nakatatanda sa kanya eh di sana walang gulo... eh di sana pareho silang nakapasok ng maayos sa mall.

Naalala ko ang isang insidente na kinasangkutan ng pinsan ko sa SLEX minsan, tinutukan siya ng baril ng isang doktor na nakasakay sa magarang kotse dahil kina-cut daw niya 'to.

Papatulan sana ng pinsan ko dahil may baril din siya kasi pulis siya, pero nung kukunin na daw niya yung baril niya, biglang hinawakan ng baby niya yung kamay niya. (best in story-telling naman na daw ako)

Ang sukatan ba ng pagiging isang lalaki ay ang pakikipagmurahan sa kalye sa harap ng pamilya mo? O ang pag-iintindi sa kapwa mo, dahil ikaw ang mas may lubos na pang-unawa?

Hindi ko alam. Hindi naman ako lalaki. Pero sana, sana.... wala nang sumunod pa sa drayber ng kotse na ýun kanina...isama na din ang Pinoy na taxi driver dati na lumabag ng speed limit ng bansa sa harap ng buong mundo nang magpunta dito ang Amazing Race.

Si Ondoy at ang mga Guro

Matagal na din akong hindi nakapag-post ng blog entry sapagkat naging lubhang busy ako sa pag pa-Farmville at pag-ma-manage ng cafe ko sa Cafe World. O tama na muna. Serious 'tong post ko na 'to.

Noong kasalukuyang nananalasa si Ondoy sa Pilipinas, nagmamaganda ako sa Palayan- hindi napigilan ni Ondoy ang pagpunta ko sa camping, ewan ko ba kung bakit kahit napaka-lakas ng hangin noon eh hindi ko mapigilan ang sarili ko.

Siguro dahil na-miss ko ang buhay ko dati- 'yung tipong pinapahirapan 'yung sarili at titingnan kung kaya ko bang tumagal ng walang kuryente, tubig, banyo, kama, internet at kung anu-anong perks ng mga masuswerteng kabataan.

Alas diyes ng gabi.
May natanggap akong text message, under state of calamity daw ang Nueva Ecija. Nagulat ako kasi wala namang ulan noon eh, malakas na hangin meron pero chill lang. Buhay pa naman kami at tuloy ang camping kahit walang kuryente.

Kinabukasan, umuwi din kami.. kasi tapos na din 'yung camping, hindi ko akalain na lubog na pala ang NCR noon... at hyped na ang issue kay Ondoy sa TV.

Pero hindi na din ako nagtaka kung bakit lumubog ang Maynila. Kailagan ko pa bang ipaliwanag?

Sa kabila nito, maraming Pilipino ang nagpakita ng bayanihan at kabayanihan.
Lumutang ang pagiging natural na matulungin ng iba sa atin.
At sa isang pambihirang pagkakataon na gaya nito, pinatunayan ng Langit at Kalikasan na walang mayaman o mahirap, na pantay-pantay TAYO- na TAYO mismo ang gumagawa ng social classes para sa ikaaangat o ikabababa natin.

Pero nakakalungkot din isipin na lumutang din ang isa sa pinakamalaking problema nating mga Pinoy- ang kawalan ng disiplina.

Nasa front page ng isang pahayagan ang tatlong lalaking nag-aagawan sa isang kahon ng relief goods na tila ba wala silang makukuha pa- hindi ko sila masisisi kasi wala ako sa posisyon nila, pero hindi naman siguro tama na habang pinipilit kang tulungan ng ibang tao eh ikaw mismo naglalagay sa sarili mo sa kapahamakan.

Minsan, kahit gaano natin ka-gusto ang isang bagay, kahit nawawalan ka na ng pag-asa na malampasan lahat ng problema, isang bagay lang ang kailangan natin- pananampalataya.

Dahil sa "hype" na ginawa ng media, tila nakalimutan na din natin ang iba nating kapatid, nakalimutan natin na hindi ang Maynila lang ang Pilipinas.

Naaalala mo pa ba yung mga pamilyang hindi pa man nakakabangon sa Botolan, Zambales ay hinagupit na naman ni Ondoy?

Naalala ko tuloy ang isang organisasyon dito sa probinsiya na nag-aanyaya ng mga volunteers sa Martes para tumulong sa relief operations sa Maynila.

Ironic na sa Maynila pupunta samantalang may mga nasalanta din dito sa mismong probinsiya namin at lalo na sa ka-rehiyon namin na Zambales... puwede naman na dito muna mag-reach out diba?

******************************
************************************************
******************************

Sa ika-5 ng Oktubre, Lunes ay ang selebrasyon para sa Araw ng mga Guro.

Isang pagbati ng pasasalamat sa lahat ng gurong nagtiyagang turuan ang estudyanteng gaya ko, gayundin sa mga "gurong" hindi nagtiyagang turuan ang estudyanteng gaya ko...

....lalo na sa teacher ko ng Math noong Elementary... dahil sa mga banat mo, natakot akong magtanong at naalala ko pa noong pinasagutan mo yung textbook, nanghula ako kung paano mag-round-off ng numbers.

Sa mga guro ko noong high school na tinuruan ako na wag nang mag-inarte pa kung alam kong kaya ko...

...na ang buhay estudyante ay hindi nakakulong sa mga libro, notebook, blackboard at chalk kundi maging sa kapwa mo at sa kapaligiran mo.

... na hindi mahalaga kung isang kilo ang medal mo sa bahay basta lumaki ka ng normal at masaya at wala kag attitude (digs?)

... na mas magandang hangarin ang masaya at simpleng buhay kaysa sa limpak-limpak na salapi at ugaling hindi maganda.

....na walang thrill ang buhay kung hindi mo icha-challege ang sarili mo.

...na hindi mo malalaman kung ano ang kaya mong gawin hanggang hindi mo sinusubukan

at higit sa lahat..

.. na hindi pa katapusan ng mundo kapag hindi ka naligawan ng crush mo! wahahaha.



Gayundin, lubos ang pasasalamat ko sa aking mga guro nitong kolehiyo, na nagturo sa akin ng humility at modesty (naks)

... na hindi mahalaga kung balediktoryan o salutatatoryan ka o ikaw yung teacher's pet noong HS.

... na makikilala ka lang nila kung matalino ka o kung boplaks ka sa klase nila.

... na may mga taong pilit kang hihilahin pababa, pero hindi ka dapat matakot sa sasabihin nila dahil hindi ka naman nila binubuhay at wala kang ginagawang masama sa kanila.

... na kailangang isantabi ang emosyon para sa ikabubuti ng mas marami.

... na ang pagiging lider ay wala sa posisyon o sa pangalan kundi sa mabuti, moral at tamang paggawa.


Siyempre kasama din ang mga guro ko noong Nursery at Kinder, ano ba ang memories ko sa inyo mga Ma'am? Bukod sa pagkabigo ko na malaro yung gusto kong laruan tuwing playtime?

Basta, salamat sa lahat ng naging guro ko. Saludo po akong lahat sa inyo! :)